เรากำลังให้ความสำคัญ กับลูกคนที่พึ่งพาไม่ได้



ในชีวิตของคนเราจะมีลูกอยู่ 2 คน 
คนหนึ่งชื่อร่างกาย 
ลูกอีกคนหนึ่งชื่อจิตใจ 
เรามักจะให้ความสำคัญ 
เลี้ยงดูปูเสื่อร่างกายมากกว่า 
หาทางปรนเปรอทุกอย่าง 
ในขณะที่จิตใจนั้นเราไม่ให้ความสำคัญ 
ให้หากินเองตามประสา 
หารู้ไม่ว่าเรากำลังให้ความสำคัญ
กับลูกคนที่พึ่งพาไม่ได้ 
หมดเงินหมดทองไปกับลูกคนนี้มากมาย 
เอาเข้าจริงอย่างมากก็พึ่งพาได้แค่ชาตินี้ 
แต่กับลูกที่ชื่อจิต คนที่เราสามารถฝากผีฝากไข้ 
พึ่งพิงหลังความตายจริงๆ นั้น 
เราไม่ให้ความสำคัญ 
ทั้งที่จริงแล้วการเลี้ยงดูลูกคนนี้ไม่ต้องใช้เงินสักบาท 
เพียงแค่ให้เขาปราศจากอารมณ์ 
เพียงแค่นี้เขาก็เจริญของเขาได้ 
นี่อะไร แต่ละวันเรากลับให้ลูกคนนี้ 
ให้จิตนี้ไปหากินเอง 
ไปคุ้ยไปเขี่ยตามถังขยะกินเอง 
กินทั้งสิ่งที่พอใจและไม่พอใจ แบบนี้ใช้ไม่ได้

พระอาจารย์ชายแดน สีลสุทโธ

Image by StockSnap from pixabay

ที่มา  : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา


ถ้าเราเห็นธรรมดาได้ เราก็จะไม่ยึดถือมัน


ธรรมะคือธรรมดา
เราต้องการเห็นว่า 
ธรรมดาของกายเป็นอย่างไร
ธรรมดาของใจเป็นอย่างไร
ถ้าเราเห็นธรรมดาได้
เราก็จะไม่ยึดถือมัน
เพราะธรรมดาของกายใจคือไม่เที่ยง
เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา
เราต้องการเห็นความเป็นธรรมดา
แต่เราปฏิบัติเกินธรรมดาตลอดเวลา..

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Image by torstensimon from pixabay

ที่มา  : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา