แม้จะหงุดหงิดกับมันก็ไม่ได้
เพราะจะทำให้กิเลสโตขึ้น พองขึ้น
กิเลสชอบกินอาหารของมันเหมือนกัน
ความยินดี และความยินร้าย
เป็นการบิดเบือนการพิจารณา
ทำให้การวินิจฉัยกลั่นกรองข้อมูล
ที่เรารับรู้นั้นผิดเพี้ยนไป
..
ความยินดีเกิดตรงไหน
พุทธศาสนาก็ขาดไปตรงนั้น
กลายเป็นคนนอกศาสนา
เป็นคนนอกรีต นอกทาง
คือขณะใดที่สติไม่คุ้มครองจิตใจของเรา
ศาสนาพุทธก็หายไปในขณะนั้น
..
จิตที่มีความสงบ มีความหนักแน่น
จะมีความรู้สึกอันหนึ่งที่แปลกๆ
จะมีความรู้สึกเบื่อหน่ายความยินดีและยินร้าย
มันก็คล้ายๆ กับว่า
เราขี้เกียจที่จะไปยินดี ยินร้ายกับมัน
...
จิตที่มีความสงบระงับ
เป็นผู้ที่มีความเกรงกลัว
และละอายต่อความประมาท
เราจะสามารถเห็นกิเลส
เป็นเครื่องเศร้าหมองของจิต
และเห็นว่า
กิเลสอยู่ได้ด้วยการอาศัยอาหาร
...
ถ้าเราเลี้ยงมันไว้ มันก็อยู่นาน
มันทรมานเรานาน
แล้วก็ทรมานผู้ที่อยู่รอบข้างเราด้วย
..
แต่ถ้าเราไม่เลี้ยงมันไว้
ด้วยความยินดีหรือยินร้าย
มันจะค่อยแห้งเหี่ยวไป
มันจะค่อยหมดไป
มันจะค่อยๆ หายไปจากจิตใจของเรา
_____________
เพื่อนนอก เพื่อนใน หน้า ๘๕
ใช้สาระ ชนะมาร เล่ม ๓ อยู่เย็น เป็นอยู่
จัดพิมพ์เป็นอาจริยบูชา
๖๐ พรรษา พระอาจารย์ชยสาโร
ที่มา : เพจมนษิธาร Monsitharn
(บ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา เดิม)
29 ก.ย..68
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น