ครั้งหนึ่ง ท่านเว่ยหล่างไปพักค้างแรมที่บ้านหลังหนึ่ง
ขณะที่กำลังจะนอนพักผ่อนในช่วงบ่าย
ได้ยินเสียงคนกำลังสวดมนต์ เลยลุกขึ้นไปถามผู้นั้นว่า
”เจ้าเข้าใจความหมายของบทที่สวดหรือเปล่า?”
”บางตอนเข้าใจยากจริง ๆ”
ท่านเว่ยหล่าง...เลยอธิบายให้ฟังบางตอนของบทสวดว่า...
”เมื่อเราอยู่ในโลกแห่งมายาจอมปลอมนี้...
จนผมหงอกขาวหมดไปทั้งหัวแล้ว...พวกเราต้องการอะไร?
และเมื่อไฟแห่งชีวิตกำลังจะมอดลง....
ใจเต้นอ่อนลง และลมหายใจกำลังจะขาดรอนๆ อะไร คือสิ่งสุดท้ายที่เราหวัง?
และเมื่อกายของเรากำลังเน่าเปื่อยอยู่ใน
สุสาน ธาตุกลับคืนสู่ธาตุ ธาตุดินสู่ดิน
ชีวิต...กลายเป็นสิ่งไร้ความรู้สึกในความว่างเปล่า แล้วเราอยู่ที่ไหน?”
คนที่สวดมนต์นั้น...
ได้ชี้คำหลายคำในคัมภีร์ ที่ไม่เข้าใจความหมายแล้วถาม
ท่านเว่ยหล่างยิ้มๆ แล้วตอบว่า...
”ข้าพเจ้าไม่รู้หนังสือ ท่านถามมาเลยดีกว่า"
คนๆ นั้น รู้สึกแปลกใจแล้วพูดขึ้นว่า...
”ท่านอ่านหนังสือไม่ออก...
ท่านจะเข้าใจความหมาย เข้าใจหลักธรรม
ได้อย่างไร?”
ท่านเว่ยหล่าง...ตอบว่า...
”หลักธรรมของพุทธะ
กับตัวหนังสือไม่เกี่ยวกัน
ตัวหนังสือเป็นเพียงเครื่องมือที่จะเรียนรู้...
สิ่งที่จะเข้าใจหลักธรรม คือ...จิต
คือ ตัวรู้...ไม่ใช่...ตัวหนังสือ"
ท่านเว่ยหล่าง รับตำแหน่งพระสังฆนายก
โดยที่ยังไม่ได้บวชหลังรับตำแหน่งต้องหนีภัย
จากพระที่เป็นศิษย์พี่ไปอยู่ในป่ากับพรานป่า
๑๕ ปี ถึงจะกลับมาในเมืองแล้วบวชเป็นพระภิกษุ...
ภาพ Pinterest
ที่มา : เพจมนษิธาร Monsitharn
(บ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา เดิม)
31 ต.ค.68
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น