ความไม่ต้องคิด คือรู้เห็นตามเป็นจริง



..การรู้จักใจของเราเอง ก็คือการลุถึงวิมุติ (การหลุดเป็นอิสระ)
การลุถึงวิมุติ ก็คือ การลุถึงสมาธิฝ่ายปรัชญา ซึ่งเป็น "ความไม่ต้องคิด"..
ความไม่ต้องคิด คือ การเห็นและรู้สิ่งทั้งหลายทั้งปวง (ตามที่เป็นจริง)
ด้วยใจที่ไม่มีอะไรห่อหุ้มพัวพัน..
แต่ว่าการหักห้ามความคิดถึงสิ่งใดๆ
ให้ความคิดทั้งหมดถูกกดเอาไว้ ย่อมเป็นการกดธรรมะไว้..
และข้อนี้ย่อมเป็นความเห็นผิด

ท่านเว่ยหล่าง

จากหนังสือสูตรของเว่ยหล่าง แปลโดย ท่านพุทธทาสภิกขุ

ที่มา  : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น