เมื่อเราภาวนา ให้เอาใจเป็นหลักรู้
อย่าไปรู้ที่คนอื่น ที่อื่น
ให้รู้ตัวมากๆ เอาความรู้สึกสดๆ เป็นที่ตั้ง
รู้เข้าไปในตัวเอง แล้วบ่มความรู้ตัวๆ มากๆ
เหมือนแม่ไก่กกไข่ ...
หรือชาวนาชาวสวนเก็บผลไม้ดิ
มาบ่มให้สุกหอมหวาน
เมื่อบ่มรู้ดูใจนานๆ
เมื่อมันสุกงอมหอมหวานแล้ว
จะรู้เองว่าธรรมะมีรสชาติอย
ท่านเขมานันทะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น