ผู้ถึงธรรม ไม่เศร้าโศกถึงสิ่งที่ล่วงแ
ไม่พร่ำเพ้อถึงสิ่งที่ยังไม
ดำรงอยู่ด้วยสิ่งที่เป็นปัจ
ฉะนั้นผิวพรรณจึงผ่องใส
ส่วนชนทั้งหลายผู้ยังอ่อนปั
เฝ้าแต่ฝันเพ้อถึงสิ่งที่ยั
และหวนละห้อยถึงความหลังอัน
จึงซูบซีดหม่นหมอง เสมือนต้นอ้อสด
ที่เขาถอนทิ้งขึ้นทิ้งไว้กล
(สํ.ส. ๑๕/๒๒/๗)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น