ร่างกายเป็นธรรมชาติ
เฉกเช่นเดียวกับ ต้นไม้ ใบไม้
หากไม่มีจิตรองรับ
ร่างกายก็ไม่ต่างจากต้นไม้ตั้งแต่ต้น
.
ร่างกายเอง มันสำคัญตัวเองไม่เป็น
มันยึดครองตัวมันเองไม่ได้
แต่พอมีจิตครอง การยึดก็เกิดเมื่อนั้น
ความเป็นตัวเป็นตนก็เกิดเมื่อนั้น
เมื่อมีจิตเข้าไปยึดครอง
.
แต่ก่อนที่จะมีจิตยึดครอง
ร่างกายมันก็ทุกข์กับใครไม่เป็นอยู่แล้ว
ไม่มีอารมณ์ความรู้สึก
ใครเอาไฟมาเผาก็ไม่รู้สึก
.
ไอ้ที่รู้สึกได้ มันคือจิต
แต่จิตเองมันก็ไม่มีตัวตน ไม่ใช่ตัวตน
มันเป็นเพียงตัวรู้ธรรมชาติ
แต่เมื่อไม่รู้ [อวิชชาครอบงำจิต]
มันก็เข้าใจว่า กายคือมัน 100%
ทำให้เกิดการยึดว่า
ร่างกายนี้แลคือตัวตนของจิต
ทั้งที่ไม่ใช่ และความจริง
มันก็ไม่ใช่ไปตลอดกาล กายไม่ใช่จิต
กายกับจิตคนละส่วนกัน
อิงอาศัยกันแต่จิตก็ไม่ใช่กาย
.
เมื่อกายตาย จิตไม่ได้ตายไปด้วย
จิตยังคงอยู่แม้ไร้ร่างก็ตาม
แต่ภพภูมิของจิตจะขึ้นอยู่กับสิ่งที่หลงยึด
หรืออิสระเพราะไร้สิ่งที่ยึดแล้วทุกอย่าง
.
จิตเป็นอมตะ
เพราะไม่มีตัวตนมาแต่เดิม
จิตไม่มีความตายอย่างกาย
แต่สภาพจิตจะรุ่งหรือร่วงก็อยู่ที่
การยึดหรือปล่อยวางอย่างรู้เท่าทัน
เท่านั้นเอง เช่นนั้นเอง
อิโตมิ จัง
17 ก.พ.2568
Image by Artie_Navarre from pixabay
ที่มา : เพจมนษิธาร Monsitharn
